سال شصت و پنج بود.اهواز.در سوله جمع شده بودیم برای نماز.تیپ بیست و یک امام رضا(ع) آنجا مستقر بودند.زمانی بود که بمباران های شهری بسیار زیاد شده بود.عده ی زیادی آمده بودند.نماز مغرب و عشا بود.وسط نماز عشا بود که آژیر قرمز کشیده شده.من که امام جماعت بودم کمی تردید کردم.اما هیچ جنبشی بین نمازگزاران ایجاد نشد.من نماز را ادامه دادم.

بمباران شروع شد.ما در سوله بودیم.صدا های وحشتناکی به گوش می رسید،اما نماز قطع نشد.زمانی که نماز تمام شد برگشتم و نگاه کردم،با مسئله ی شگفتی رو به رو شدم.عده ی نمازگزاران از زمان شروع نماز بیشتر شده بود.در آنجا بود که عظمت نماز و صاحب نماز برای من روشن شد.واقعا«الا بذکر الله تطمئن القلوب».یعنی اگر کسی به یاد خدا باشد مخصوصا به وسیله نماز و باز مخصوصا به وسیله نماز جماعت،همیشه در آرامش است و از چیزی هراس نخواهد داشت.

                                                                                                            حاج آقا رستمی-نمایندگی ولی فقیه در نیروی دریایی سپاه