مردان خدا پرده ی پندار دریدند          یعنی همه جا غیر خدا هیچ ندیدند

هر دست که دادند از آن دست گرفتند          هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند

یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد               یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند

فریاد که در رهگذر آدم خاکی          بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند

همت طلب از باطن پیران سحرخیز          زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند

زنهار،مزن دست به دامان گروهی          کز حق ببریدند و به باطل گرویدند

چون خلق درآیند به بازار حقیقت          ترسم نفروشند متاعی که خریدند

کوتاه نظر،غافل از آن سرو بلند است          کاین جامه به اندازه ی هر کس نبریدند

مرغان نظر باز سبک سیر،فروغی          از دامگه خاک بر افلاک پپریدند