از محافظین بیت امام (ره)بودیم.زمان بمباران تهران بود.برای امام (ره)هم پناهگاهی در نظر گرفته بودند؛هرچند ایشان خیلی تمایل نداشتند به آنجا بروند.

امام فرموده بودند پتو به پنجره ها وصل کنیم تا نور بیرون نرود و دشمن مناطق مسکونی را شناسایی نکند.

یک شب در بیت امام بودیم که صدای آژیر کشیده شد.همه رفتیم داخل حیاط.بعضی ها هم خودشان را به پناهگاه رساندند.

حضرت امام (ره)داشتند نماز می خواندند.خودم را رساندم پشت پنجره.صدای امام داشت می آمد.

همه به جنب و جوش افتاده بودند،اما من پشت پنجره بودم.

امام (ره)خیلی آرام نمازشان را ادامه دادند.صدای آژیر هنوز پخش میشد.

تا وقتی آژیر سفید کشیده شد،حضرت امام به نمازشان ادامه دادند.بعد آمدند بیرون و فرمودند:«ما مزاحمت که ایجاد نمی کنیم؟نور اتاق که بیرون نمی آید؟»

حیران مانده بودم.خودشان توی اتاق مانده بودند و نمازشان را ادامه داده بودند،اما به فکر مردم بودند.

گفتم:«نه آقا،قربانت بشم.فدات بشم ما اینجا هستیم.اگه قرار بشه کاری انجام بشه،اول ما هستیم.»

فرمودند:«نه پسر جان.شما بچه های خوب این مملکتید.شما ارزش دارید.»

و باز مرا مورد تفقد قرار دادند.

                                         برادر موسی نقی بخشایش-توپخانه سپاه