قبل از انقلاب بود.توی دبیرستان اجازه نمی دادند نماز بخوانیم.جایی هم برای این کار نبود.با چند نفر از بچه ها پنهانی گوشه ی کلاس روزنامه پهن می کردیم و نمازمان را همان جا می خواندیم.یک تکه مهر هم همیشه همراهمان بود.رنگ های تفریح گوشه ی کلاس میشد میعاد گاهمان.یک روز که مشغول نماز ظهر بودیم،یکدفعه پشت گردنم شروع کرد به تیر کشیدن کمی پرتشدم به جلو،اما توجهی نکردم و نمازم را ادامه دادم تا تمام شد.»چرا داری نماز می خونی؟چرا تو مدرسه اغتشاش به پا می کنی؟«مدیرمان بود،برافروخخته و عصبانی.چیزی نگفتم،تنها نگاهش می کردم.به خاطر همین،یک هفتهاز مدرسه بیرونم کردند.                                برادر موسی بخشایش-توپخانه سپاه